บ่ายวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้าน ณ ใต้ต้นซากุระผมพบ...
ตุ๊กตาหมี.. ตัวหนึ่ง
ร่มไม้ใต้ต้นซากุระทาทาบเจ้าหมีเสียจนดูน่าขนลุก
ที่รอบข้างนั้นร้างไร้ผู้คนมีผมคนเดียวที่กำลังยืนคว้างอยู่กับซากุระอีกหนึ่งต้นและเจ้าหมีอีกหนึ่งตัว
แต่แล้วไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเดินช้าๆไปหาเจ้าหมี
แทนที่จะตรงดิ่งกลับบ้านหรือแวะร้านเกมส์ขาประจำหน้าปากซอย
ผมยื่นมือหยิบมันขึ้นมา..
ตุ๊กตาตัวนี้ใหม่เอี่ยมอ่องเหมือนเพิ่งซื้อ
ผมขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมือลูบไปโดนรอยขาดที่แขน เศษนุ่นส่วนหนึ่งนอนกองอยู่ที่พื้น
สายลมเอื่อยพาดผ่านใบหน้าอย่างแผ่วเบา
กลีบซากุระปลิวว่อนตกลงมาที่มือของผมสองถึงสามกลีบ
ดวงตาแป๋วแหววของเจ้าขนปุยราวกับจะอ้อนวอนให้ผมช่วยเหลือมัน
………………………………………………..
และแล้วผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าตนได้ทำสิ่งที่ไม่คาดคิดลงไป! หลังจากกลับถึงบ้านแล้วเปิดกระเป๋าเป้
ผมก็เห็นเจ้าหมีนอนแอ้งแม้งอยู่ในนั้น!!!
“อะแฮ่ม!
นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ!?”
พี่สาวแอบมองผมจากประตูที่ลืมปิดด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
ในมือถือน้ำส้มคั้นดื่มอย่างสบายใจเฉิบ แต่ยังคงไม่ละสายตาไปจากสิ่งของในมือผม
ฟึ่บ!!!
“มะ..ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ!!!”
ผมรีบยัดเจ้าหมีกลับลงกระเป๋าอย่างร้อนรน
ใบหน้าแดงแปร๊ดด้วยความเขินอาย
“ฮ่าๆๆ”
เมื่อเธอได้แกล้งผมนิดๆหน่อยๆแล้วก็เดินจากไป
ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วปรี่ไปที่ประตูล็อกกลอนอย่างแน่นหนา!!!
“ฮู่ว”
เสียงถอนหายใจเล็กๆดังลอดริมฝีปาก
ในขณะที่เดินไปหยิบกล่องใส่ของจากมุมหนึ่งของห้อง
ข้างในมีอุปกรณ์ถักเย็บเล็กๆน้อยๆ
ผมหยิบเข็มกับด้ายออกมาใช้ความรู้งูงูปลาๆที่ได้มาจากคาบวิชาการงานมารักษาแผลเจ้าหมีแสนโดดเดี่ยวอย่างยากเย็น
ในมือถือเข็ม
ปากคาบด้าย ขนาดการร้อยด้ายเข้าเข็มยังดูยากในสายตา
และแล้ว..
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ!!
แทบจะนอนกลิ้งกับพื้นแล้วม้วนหน้าตลบหลังอีกสามที! ถึงแม้ผลงานจะออกมาดูไม่ประณีต
แต่สามารถปิดรอยขาดและทำให้นุ่นไม่สามารถหลุดออกมาอีก
นัยน์ตาสีดำของตุ๊กตาในมือเป็นประกายราวยิ้มรับความคิดของเด็กชาย...
………………………………………………..
และแล้วเช้าวันต่อมาผมก็เดินมาที่ใต้ต้นซากุระนั่นอีกครั้ง
ผมวางมันที่พื้นอย่างทะนุถนอม
ลูบขนอุยๆบนหัวเจ้าหมีแล้วเผลอคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ขอให้เจ้านายกลับมารับแกเร็วๆนะ!
ผมยืดตัวขึ้น เดินถอยหลังมาสามสี่ก้าวเก็บภาพซากุระและเจ้าหมีผู้โดดเดี่ยวในความทรงจำครู่หนึ่ง
แล้วเดินจากไปด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดที่กำลังเพิ่มพูนขึ้นมาเต็มอก...
...
ตึก
ตึก
ร่างเล็กที่แอบอยู่หลังต้นซากุระค่อยๆเดินออกมา
ใบหน้าสวยหวานแต่เรียบเฉยให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวเย็นยะเยือก
ยามแสงแดดลอดช่องไม้ส่องลงมาที่ตุ๊กตาตัวน้อยกลับดูอบอุ่นภายใต้บรรยากาศของต้นซากุระ
เธอนั่งลงที่พื้น ยื่นมือหมายจะจับเจ้าหมี
ดวงตากลมโตสีดำเข้มเบิกโพลงขึ้นด้วยความประหลาดใจ
เมื่อนิ้วเรียวสัมผัสกับรอยขาดที่แขนที่บัดนี้กลับถูกเย็บอย่างเรียบร้อย เธอจ้องเจ้าหมีในมืออีกครั้ง
...
เด็กสาวไม่พูดอะไรเพียงกอดเจ้าหมีหลวมๆในอ้อมแขน
ร่างเล็กลุกขึ้นด้วยท่วงท่าสง่างาม
ฉับพลันร่างของเธอก็อันตรธานหายไปในพริบตา มีเพียงกลีบซากุระร่วงโรยบนพื้นบอกตัวตนของผู้ที่เคยยืนอยู่...
เพียงเสี้ยววินาทีที่รอยยิ้มอบอุ่นนั้นประดับใบหน้า
มีเพียงซากุระต้นนี้ที่ได้เห็นมัน...
#รอยยิ้มของเธอ--13 ม.ค. 56
บทความนี้กับบทความในลิงค์เราเขียนเองค่ะ..แฮะๆ ฝากติดตามด้วยนะคะ!!!
http://writer.dek-d.com/blablablajung/writer/view.php?id=898859
.
